چه دردیست...

چه دردیست در میان جمع بودن  ولی در گوشه ای تنها نشستن

برای دیگران چون کوه بودن  ولی در چشم خود آرام شکستن

برای هر لبی شعری سرودن ولی لب های خود همواره بستن

به رسم دوستی دستی فشردن ولی با هر سخن قلبی شکستن

به نزد عاشقان چون سنگ خاموش ولی دربطن خودغوغا نشستن

به غربت دوستان برخاک سپردن ولی بر دل امید به خانه بستن

به من هردم نوای دل زندبانگ چه خوش باشدازاین غمخانه رستن

...در نگاه مهتاب ......